Het moederschap… oftewel mama zijn… ik ben het al 12 jaar, al voelt het soms, pas 12 jaar. Twee prachtige dochters van 11 en 12 die mijn leven zo veel leuker, gezelliger en spannender maken. En dat is misschien dan ook wel de reden dat ik dat ‘loslaten’ zo verdomd moeilijk vind.
Balans vinden
Want die eerste jaren was ik nog ZO HARD nodig, nu ook nog, ik weet het 😊, maar toch op een andere manier. De eerste ‘tropenjaren’, stond ik volledig in dienst van die kleine mensjes en zocht ik een balans tussen zo veel mogelijk bij mijn meiden zijn en binnen mijn werk verder te groeien. Oh ja en ik wilde ook nog de leukste vriendin, getrouwde vrouw, loyale dochter en attente zus zijn. 😉
Ik vond mijn balans, hoe ik alle ballen in de lucht moest houden, ik wiebel af en toe nog wel, maar weet altijd weer terug te veren, een fijn gevoel die veerkracht. Mijn meiden zijn dan ook altijd een drijfveer geweest om goed voor mezelf, mijn gezin en mijn vrienden en familie te zorgen.
Verbinding
Ik bouwde een bijzondere band op met mijn kleine mini-me’s en vind bij allebei mijn kinderen zo veel liefde en soms ook zo veel irritatie 😉, maar de verbinding is er altijd, ook al zijn ze fysiek minder bij ons thuis met al die drukke agenda’s.
Nu mijn jongste dochter ook naar de middelbare school gaat, verandert er weer iets. Voor mijn jongste dochter, maar ook voor mij. Zij gaat met heel veel zelfvertrouwen een nieuw avontuur aan op de middelbare school en ik ga de uitdaging aan om haar ook ‘los te laten’ en haar eigen pad te laten kiezen. Ik zal geen zicht meer hebben op wie haar nieuwe vriendinnen zijn, hoe ze haar tijd indeelt en gaat zij anderen mensen, lees niet mama 😉, belangrijker vinden.
En dat is helemaal ok, dit is een gezond proces wat er allemaal bij hoort, maar als mama vind ik dat soms best lastig en dat is ook ok. 😉
Loslaten is ruimte geven
Liefde is loslaten, liefde is mijn kinderen de ruimte geven om eigen keuzes te maken, om fouten te maken, om fouten op te lossen en ook om nieuwe dingen te laten ontdekken. En als ze weer zo ver zijn dat ze dat allemaal met mama willen delen, zit ik met open armen te wachten. Tot die tijd kijk ik stiekem op Snapchat waar ze zijn 😉 en probeer ik zo min mogelijk te vragen wanneer ze weer thuis zijn.
